Za dzikiej róży zapachem idź,
na zawsze upojony wśród dróg,
będzie cię wiódł, jak czarodziejski flet
i będziesz szedł i będziesz szedł,
aż zobaczysz i furtkę i próg.
Dla dzikiej róży najcięższe znieś
i dla niej nawiewaj modre sny.
Jeszcze trochę. Jeszcze parę zbóż.
I te olchy. Widzisz? I już będzie -
wieczór, gwiazdy i łzy.
O dzikiej róży droga śpiewa pieśń
i śmieje się, złoty znacząc ślad.
Dzika różo! Świecisz przez mrok.
Dzika różo! Słyszysz mój krok?
Idę – twój zakochany wiatr.
